Żywy pomnik ku czci mieszkańców Wałbrzycha
Działanie w przestrzeni publicznej, dokumentacja fotograficzna
Pracownia Sztuki w Przestrzeni Publicznej, promotor: dr hab. Tomasz Opania, profesor uczelni

Działanie ukierunkowane na mieszkańców Wałbrzycha i osoby przebywające w mieście. Na wizerunek i charakter miasta składają się jego mieszkańcy i osoby związane w jakiś sposób z miastem. W pewnym sensie odsuwam siebie, twórcę działania i stawiam napotkane osoby, jako sprawców jego powstawania. To osoby zaczepione i sfotografowane tworzą to działanie. To one budują sylwetkę i charakter „Żywego pomnika ku czci mieszkańców Wałbrzycha”. Bardzo ważnym aspektem jest również danie możliwość sprawczości. Osoby spotkane przypadkowo w przestrzeni publicznej Wałbrzycha, budują pomnik samym sobie i całemu społeczeństwu tego miasta. W tym kontekście pragnę również, podnieść na wartości, napotkane osoby oraz wszystkich mieszkańców, właśnie poprzez chęć zbudowania pomnika na ich cześć. Kontynuacją projektu jest strona na Instagramie oraz granitowy piedestał, na stałe zamontowany w przestrzeni miejskiej, będący interaktywną instalacją.

Granice duchowości przedmiotu w dobie konsumpcji
oraz katastrofy ekologicznej
FashiON! Wrocław Fashion Week

Pracownia Studium Relacji Przestrzennych, promotorka: dr hab. Maria Wrońska, profesor uczelni

VOICE. VOX. VOTE. O głosie Kobiet (performance dokamerowy)
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

W części artystycznej dyplomu postanowiłam wykorzystać jedną z moich największych pasji, która wynosi mnie na wyżyny twórcze, jak dotąd najskuteczniej, czyli na głosie. Postanowiłam wykonać performance dokamerowy w formie półimprowizowanej, polegający na harmonijnym śpiewaniu/tworzeniu przygotowanej przeze mnie formy harmonijnej. Performance jest metaforą głosu kobiet, które przez setki lat były traktowane (przez mężczyzn, siebie i inne kobiety) jako obywatelki drugiej kategorii. W performansie bierze udział w sumie 12 osób. Wychodzimy i stajemy w kręgu, by pokazać naszą siłę, ale w sposób delikatny, subtelny. Nie krzykiem, a harmonią głosów. Wychodzimy, ale nie same kobiety. Wspiera nas mój przyjaciel Patryk, którego obecność ma przełamać monopol kobiecy. Zasygnalizować, że nieważne czy jesteśmy kobietą, mężczyzną, czy osobą niebinarną. Mamy prawo do głosu, mamy prawo do tego, by mieć prawo. W tym kontekście myślę o prawie głosu dla ludzi, nie dla kobiet, osób niebinarnych czy mężczyzn; nie dla osób hetero, homo, bi, trans, nie dla białoskórych czy ciemnoskórych… po prostu dla ludzi. Bo każdy z nas jest tak samo ważny i tyle samo wart.

W projekcie udział wzięli:
Magdalena Brożek, Anna Bystrova, Małgorzata Feruś-Wiatr, Oliwia Jaroszewicz, Daria Konefał, Natalia Krawiec, Kornelia Kubicz, Patryk Słota, Natalia Szczoczarz, Olga Szyrszeń, Magdalena Tomaszczyk, Matylda Turoń
montaż: Endlens Media

Kobieta — Człowiek w sztuce performansu w XXI wieku
performens, video-art, instalacja, wełna, 2022
Pracownia Sztuki w Przestrzeni Publicznej, promotor: dr hab. Tomasz Opania, profesor uczelni

Performance „Kobieta — Człowiek” ma uwypuklić problem uciemiężenia człowieka prawem, które pomija kobietę jako jednostkę prawną w momencie ciąży. Zgadzając się na zachowanie zasad z wieloletniego i silnego patriarchatu, zatrzaskujemy się w klatce, która nas uciska. Jako młoda artystka interpretuje to jako formę ochronnego kokonu, gorsetu – burki, którą zasłaniam siebie samą w celu ochrony przed światem. Inni ludzie stanowią źródło nie akceptacji mojego ciała i uznają je jako tylko przedmiot erotyczny, nakłaniający mężczyznę tylko do stosunku seksualnego.
Zmiany społeczne w XXI wieku ugruntowały pozycję kobiety jako człowieka, który staje się jedynie pośrednikiem nowego życia, a nie autonomiczną jednostką. Prawo w różnych krajach na świecie, mniej lub bardziej rozbudowane na temat aborcji oraz zakrywania kobiecego ciała ogranicza możliwość decydowania o naszym sposobie życia. Zmusza pod groźbą kary do przestrzegania zasad wbrew podstawowym wartościom moralnym. W Polsce obecnie obowiązują skrajne przepisy np. Zgodnie z art. 152 kodeksu karnego kto za zgodą kobiety przerywa jej ciążę z naruszeniem przepisów ustawy, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3, a w przypadku gdy dziecko osiągnęło zdolność do samodzielnego życia poza organizmem kobiety ciężarnej do lat 8. Działania te budują niewidzialny mur między ludźmi, przy czym zabierają tym, naszą godność. Nowy zarodek staję się dla prawa odrębnym bytem w ciele innego człowieka, a kobieta tylko – inkubatorem. Czy w XXI wieku, nadal będziemy stawiać czyjeś życie ponad naturalne prawo decydowania o sobie, w imię praw które nie chronią życia, a je ograniczają, czy w celu zachowania tradycji i wierzeń religijnych będziemy zabierać wolność? Czy Kobieta powinna się wyrzec tego co się jej należy: swoich praw, pragnień, potrzeb, a nawet własnego życia? Czy pozwalając decydować innym za nas, nie pozycjonujemy kobiet w niższej pozycji, a tym samym nas jako gatunku? Czy nie jest już czas na zmianę? […]

Psychopandemonium — warsztat bardzo osobisty
w formie książki artystycznej | performens, video-art, książka artystyczna
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Psychopandemonium
Natalia Komorowska ft. Jakub Kęsy

Pandemonium to inaczej Raj utracony, w epickim poemacie Johna Miltona Paradise Lost, pojawia się jako królestwo szatana, stolica piekieł i demonów.
Psychopandemonium to antyczne pomieszczenie do rytuałów: szamanek, kapłanek, wiedźm czy szeptuch. Umiejscowione najczęściej w świętych miejscach, jak budowle kultu, jaskinie czy kamienne kręgi. To tam kobiety udawały się w poszukiwaniu przekazu od bogów czy energii wszechwiedzących. Odbierały tam wizję przenikające cielesność jako metafizyczne doznania, cały rytuał był owiany tajemnicą i mistycyzmem. Akt polega na spoglądaniu w odbicie:lustrzanej powierzchni: wody czy wypolerowanego metalu pod odpowiednim kątem, tak aby nie widzieć własnego odbicia, pomieszczenie miało tylko jeden delikatny punkt światła. Druidki odnajdowały tam najgłębsze mroki duszy w stanie upojenia — zacierała się bariera między światem rzeczywistym a tym zniekształconym jedynie wyobrażonym. W ciele podczas rytuału budzi się niepokój, ale też przyjemność związana z dreszczykiem emocji tego, co kryję się w mroku, a może w nas samych? Otworzyłam ceremoniał i podałam się własnemu Psychopandemonium. Efektem mistycznego aktu było powstanie książki artystycznej, zapis wykonałam winem, świecą, ustami, dłońmi, gestami, ogniem czy zniszczeniem oraz perwersyjną przyjemnością czasu tylko dla siebie. Książka stała się formą rzeźbiarską, a film: video-artem. Plik podałam szeregowi zabiegów wizualnych, aby oddał on powstały w tym momencie strumień energii. Powstałe kadry zostały dopełnione dźwiękiem. Dźwięk uzyskałam przy współpracy z Jakubem Kęsy — artystą, muzykiem poprzez reedycję jego utworu na potrzeby pracy.

Studium potencjału twórczego. Prace przepadłe
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Obszary czułe – dotyk jako naturalny sposób komunikacji
Fotografie kamerą termowizyjną

Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Zmysły pozwalają nam doznawać więcej. Emocje jakie temu towarzyszą, często tłumione, są początkiem procesu rozwoju samoświadomości. Nasze postrzeganie świata, również związane jest z naszymi odczuciami, dlatego warto zwrócić uwagę na aspekty bliskie naszej czułości i wrażliwości. Pozytywne odruchy oraz chęć wyrażania empatii staję się coraz mniej widoczną warstwą naszego życia. Poprzez twórczość możemy uwidocznić to co niewidzialne oraz zmienić perspektywę odbioru. Dotyk jest naszym pierwotnym i naturalnym środkiem komunikacji, właśnie wtedy ciało staję się agorą, a umysł tworzy nowe nieznane dotąd obszary czułe.

Projekt artystyczny przeobraża się w pole badawcze, na którym prowadzimy obserwacje i doświadczenia. Naszych pragnień, wewnętrznych chęci – uczuć, które niegdyś były żywsze, wyraźniejsze oraz bardziej intensywne.

Głównym celem jest wyróżnienie zmysłu dotyku na tle zwykłej, szarej codzienności. Organizując wystawę dyplomowa kierowałam się aspektami związanymi z potrzebami ludźmi oraz ich kondycji. Mierząc się z czasami tak trudnymi jakimi jest pandemia czy wojna, które mają miejsce w naszym życiu, zauważyć możemy jak bardzo łatwo można się odizolować i zdystansować od reszty. Haptyka, stała się pewną odpowiedzią na moje poszukiwania. W komunikacji niewerbalnej, tak bardzo niedocenianej, istotny jest każdy gest, ruch ciała, mimika czy unosząca się w innym rytmie klatka piersiowa. Staramy się „czytać” nasze emocje, jednak jaki to ma wpływ na nasz organizm? Pojęcie skin hunger jest w psychologii oznaką deficytu dotyku i bliskości. W Polsce nie przeprowadzano jeszcze tak szerokich badań nad wrażliwością człowieka na kontakt z drugim, jednak idąc tym tropem znalazłam wiele inspiracji bliskich tym zagadnieniom.

Duchowość wyzwolona | cykl prac z obiektów znalezionych
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Duchowość wyzwolona jest procesem badań nad zagadnieniem duchowości oraz potencjałów jej emancypacji – szczególnie poprzez działania artystyczne. Poszukiwania te wynikają z potrzeby zainicjowania przestrzeni, w której może się ona wydarzyć nieuwięziona w dogmatach religii. Wyzwalanie z kulturowych i religijnych przyzwyczajeń, które w znamienny sposób przez wieki zarezerwowały jej rozliczne aspekty dla uprzywilejowanych ciał normatywnych, ma potencjał nadania czy też przywrócenia jej uniwersalnego, egalitarnego charakteru. Obiekty zostały zaprezentowane na wystawie w dawnym kościele pw św. Nepomucena – będącym punktem styku kultury i natury.
Cykl obiektów został stworzonych z przedmiotów znalezionych – głównie porzuconych przez poprzednich właścicieli. Są to m.in. tkaniny i materiały, 9 mioteł, Rośliny Polskie (w dwóch tomach), puste skorupy ślimacze, różne fragmenty leśnych ekosystemów znalezione na pobojowiskach po wycinkach, poodłupywane huby (z korą lub bez), pióra ptaków wszelkich gatunków, kamienie (o kształtach obłych, podłużnych, kanciastych o ciekawej powierzchni lub innej osobliwości), gniazda i gałęzie.

Komfort cienia | Praca wideo 9’22”
Pracownia Studium Relacji Przestrzennych, promotorka: dr hab. Maria Wrońska, profesor uczelni

Cień to symbol interpretacji ciemnej strony ludzkiego umysłu lub jego nieodkryta część, coś ukrywanego przed światem.
Poszukiwanie własnego komfortu cielesno-duchowego, którego podjęłam się przystępując do pracy licencjackiej, pozwoliło mi na poznanie własnych ograniczeń twórczych. Pozornie ciemna masa, nie odstępująca ciała na krok, zamieszkująca ludzkie wnętrze i przemierzająca następne pokolenia, stała się podłożem do samopoznania. Porozumienie między cieniem wewnętrznym a zewnętrznym pozwala odnaleźć harmonię, tak jak gimnastyka i muzyka, pozwala rozwijać się ciału człowieka i jego wartościom. Poprzez symbole, gesty i taniec bōto poszukiwałam podłoża do połączenia obydwóch elementów. Na taniec składają się trzy stany: stan podłogi, pionu, powietrza, z czego każdy reprezentuje inną formę dialogu z cieniem.
Pracę artystyczną stanowi film, opowiadający o całym procesie poszukiwania komfortu cienia.

Proces ukorzeniania społeczeństwa | Książka artystyczna
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Proces ukorzeniania społeczeństwa to zaklęty w formie autoterapeutycznego pamiętnika, zapis wizualnych egzaltacji niesionych mądrością lasu. Opowieść prowadzona jest na pograniczu nauki i estetyki, kierowana artystyczną ścieżką narracji, dla której istotą było poszukiwanie domu, miejsca własnego pochodzenia. To rodzaj przyzwolenia sobie na ponowne narodziny i odkrywania odpowiedniej drogi przekazu dla ukazania wewnętrznych dywagacji. Praca jest także głęboko ukorzeniona w osobistą wrażliwość. Z potrzeby kreacji we wspólnocie, utożsamianej wewnętrznie z siłą, budowana jest idea przekroczenia własnych granic. Poczucie sprawczości i możliwości zmiany, znajdujące uzasadnienie w grupowej myśli kierowanej instynktem. Własne ja, opatrzone staje się alternatywną formą, sprawiając dzięki temu wrażenie bycia czytelniejszym w odbiorze. Zdarzenie w podstawowych założeniach miało stanowić opowieść o wnętrzu, które chowane w lęku, rodzi uczucie pustki, a także o samotności zbiorowego wykorzenienia z pierwotnego istnienia.

rtu cienia.

Miejsca graniczne | projekt intermedialny
Pracownia Studium Relacji Przestrzennych, promotorka: dr hab. Maria Wrońska, profesor uczelni

Miejsca graniczne badają różnego rodzaju punkty styku, szczególnie sztuki i życia, dychotomii życia-śmierci oraz destrukcji-kreacji, a także ten przekraczany przy przeobrażeniu tożsamościowym. Poprzez odwołania do rytów szamańskich i religii animistycznych, praca jest zaproszeniem do wsłuchania się w swoje echo i odbudowania relacji ze światem ducha.

Pamięć ciała. Świadomość pramatki. Organiczny katalog wrażeniowy
Pracownia Studium Relacji Przestrzennych, promotorka: dr hab. Maria Wrońska, profesor uczelni

Wybrana dokumentacja wystawy, której kuratorkami były studentki: Stefania M. Jankowiak, Magdalena Staruch oraz Wiktoria Szulak, studiów licencjackich na kierunku Mediacja Sztuki. W wystawie udział wzięły artystki: Maria Bitka, Katarzyna Bogusz, Julia Czerwińska, Ju Drapejkowskx, Karolina Godzwon, Stefania M. Jankowiak, Magdalena Staruch, Wiktoria Szulak oraz Izabela Tupcik.
Tematem wystawy było przyjrzenie się obecności różnego rodzaju traum, zakorzenionych w ludzkim ciele. Wspomniana pramatka odnosi się do poszukiwania obecności przodkiń, damskiego pierwiastka, przekazywanego z pokolenia na pokolenie. Poruszone zostały zagadnienia traum społecznych ale także intymnych wydarzeń. W ramach dokumentacji powstał ręcznie wykonany katalog, składający się ze szkiców notatek i dokumentacji fotograficznej, wykonanej przez kuratorki.
W ramach wystawy zawiązała się grupa Matriotki. Kolektyw swoimi działaniami rozwija tematy społeczne związane z traumami, naturą, nauką. Tworząc rozrastającą się grupę Matriotki organizują wystawy, warsztaty oraz wspólne spotkania.

Harmonia Chaosu. Wizualne rozważania o współistnieniu
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Człowiek jest integralną częścią natury, równocześnie tworzy kulturę. Harmonia Chaosu symbolizuje złoty środek, mówiący o wielu relacjach zachodzących między kulturą/harmonią/matematyką a naturą/chaosem/twórczością. Myśl o współistnieniu i współegzystowaniu, oparta na wiedzy matematycznej, zdobytym doświadczeniu twórczym oraz subiektywnych rozterkach.

Granica pamięci – bajka autoterapeutyczna pisana pejzażem palimpsestycznym
Pracownia Komunikacji Twórczej, promotorka: dr Monika Aleksandrowcz

Wydaje mi się, że ciągle stoję na granicy pamięci, która jest pewnym wyobrażeniem. Wyobrażenie, które jest granicą między przejrzystością a niewidocznością, idealizacją a denuncjacją wspomnień. Krawędź zacierająca się między obrazami wspomnień a nowymi obrazami mentalnymi i nowymi wrażeniami. Wypełniam nimi białą kartę niepamięci, zmieniając ją w pejzaż obrazów wspomnień (imagines) i obrazów miejsc (loci), z których tworzę pewną opowieść, bajkę.